Ben sporcunun

Zeki, çevik ve aynı zamanda ahlaklı, yahşıklı, güzel vücütlü, tatlı dilli olanını severim. Spor sevmem, sporcu severim. Ayrıca "spor" kelimesini fonetik açıdan da komik bulurum.
28 yaşındayım. Hobilerim arasında müzik dinlemek, kitap okumak, spor yapm... DAATT! O sonuncu olmadı! Fobilerimin arasına koysam olur ama. Ortaokulda altında kaldığım sağlık topu ve burnuma doğru yediğim sayısız basket topu sağolsun.. O nedenledir ki, topla oynanan sporları heeeç sevmem! Koşmayı da bilmem... Zira vücudum, 12 yaşından sonra hiçbir zaman koşmaya elverişli olmadı benim. Tenis ve benzeri raketli sporları da beceremem. Çünkü yer yer sa(ğ)lak, yer yer solak bir insan evladı olarak, raketin hangi elimde durması gerektiğine hiç karar veremedim. Yüzmek desen, genel olarak "bak ben su balesi yapabiliyorum!", "bak şimdi dalacam bacak arasından geçecem", "hadi nefes tutalım" gibi eğlencelerden ibaret benim için. Ama bişey diyim, çok hızlı yürürüm!!! Hatta bir de bişey itiraf edeyim, zamanında olimpiyatlarda mıydı bi yerde görmüştüm, sporcu insanların böyle sanki çişleri varmış da hem tuvalete yetişmeleri gerekiyormuş hem de kaçmasın diye kasıyorlarmış gibi hızlı hızlı yürüdükleri bir spor var (adını hala bilmem).. heh ben bir ara içten içe o sporu yapabileceğime, ülkemi en iyi şekilde temsil edip, altın madalyalardan beşi bir yerde dizebileceğime çok inanmıştım. Gerçekten.
Çocukken hepinizin yakartop oynamışlığı vardır illaki. Bazılarınız ona "yakantop" diyor. Olsun. Benim çocukluğumda çok modaydı. Sabahtan akşama kadar bi tarafımıza motor takmış gibi oynardık. Neyse gel zaman git zaman, aylar önce burda bir ganadalı arkadaşımla konuşuyorum, dodgeball modgeball birşeyler diyor bana. Enee dedim bu bizim yakartop! Bir an o günlere gittim, bi duygu seli içimde, gözlerim doldu, tutamadım kendimi "aay ben de çok severiiim" dedim. Sen nerden seviyosun dunkof!!! En son ne zaman oynadın diye sorsa biri ne dicen?! Ayrıca elin oynadığıyla, senin sokakta üç beş sümüklü arkadaşınla oynadığın bir mi?! Ganadalı da demez mi "ar yu kidin mi! bizim de yeni sezonda kız oyuncuya ihtiyacımız vardı. illa gel de gel!".Sezon ne ya! Lig diyo, playoff diyo, şöyle diyo, böyle diyo, benim nefesim darlanıyo, gözlerim kararıyo... "Yeaa benim ülkemde bu değişik biraz... bunun kuralları... yani benim sevdiğim bu olmayabilir... boşver canım ben oynamayayım" diyorum.. Israr kıyamet en sonunda tamam dedirtti bana!
İlk maç günü geldi çattı. O günün sabahı söylemesi ayıp bir ishaliiiiim! Heyecandan hep. Neyseki geçti sonra ama karnımdaki gök gürültüsü kaldı. İnsanlarla sosyalleşme konusunda pek de sıkıntı yaşamayan ben, o gün takım arkadaşlarımla ilk buluşmamda yabani bir öküze dönüştüm. Evcili var mı demeyin olabilir... Tabii gitti benim bütün özgüven!
İlk maçta yapılabilecek bütün hataları yaptım. 2.sinde nispeten daha az hata yaptım. 3,4 derken özgüvenim yavaş yavaş gelmeye başladı çok şükür yoksa finalde kendimi sahanın ortasında kesmeyi planlıyordum.
Geldik finaleee! Yine aldı mı beni bir ishal! Biliyorum başıma birşey gelecek! 1. sıradaki takımla oynuyoruz, biz 2.yiz. Zaten sadece 2 takım var deermişim... yok. 8 takım var. Son rounddayız berabere. Yani aldık aldık! Enee bi baktım sağım solum önüm arkam bomboş! Herkes vurulmuş, saha dışında. Eşşedüennaaa diye başladım içimden. 5 dakika cephede tek başıma savaştım. Yaşadığım stresi sen sorma ben de söylemeyeyim. Kan çekiyorlar sanki bir yerimden. Ya arkadaş Türkiye'den kopmuş gelmiş, en son 10 yaşında yakartop oynamış, koşarken kolunu bacağını nereye koyacağını bilmeyen kızı niye bırakırsınız bir başına orda?! Velhasıl kelam verdiğim zorlu mücadeleden yenik ayrıldım. Ayrıldık yani. Takımca.
Sen şu yaşına kadar bireysel tek bir spor bile yapma, sonra gel milletin memleketinde takım sporu yapmaya kalk. Hokey takımına da mı girsem acabağ?!?